De tijd van herdenken is voorbij. Aangebroken is de tijd van ongemakkelijk uitstel: van het iets te willen zeggen, schrijven of aanpakken; maar ook van het er te verlegen, lui of geïntimideerd voor & door te zijn – van excuses variërend in legitimiteit gekenmerkt door één gemeenschappelijke deler: schuldbesef.

‘Uitstel’ roept bij elk fatsoenlijk mens iets van schaamte op, immers; en zolang die gêne voortduurt wenden we onze eigen blik liever van die van een ander af, hopend dat er snel weer iets gebeuren gaat waarop wij achteraf gezien zélf geen invloed hebben kunnen uitoefenen. Vorig jaar gebeurde er zoiets; en recentelijk hebben we dat dus herdacht.

Laten we het beestje maar weer eens bij de naam noemen: MH17, de vlucht die op 17 juli 2014 boven betwist Oekraïens grondgebied explodeerde, inmiddels inderdaad alweer meer dan een jaar geleden. Sommige mensen zullen zich misschien nog wel mijn stukje over die bepaalde vliegramp herinneren. Via die weg komen we weer aan bij mijn eigen (onbetekenende) uitstel van weleer; een adempauze die werd ingegeven door een nieuw soort van moedeloosheid mijnerzijds. Simpelweg gesteld ontbrak het mij aan inzicht op een situatie die er op dat moment enorm veel toedeed, voelde ik mij niet bevoegd om oordelen te vellen over op dat moment volstrekt onduidelijke zaken.

(more…)

This isn’t going to be a book review (despite being tagged as one – tsk, tsk), rather than a recognition of the impact books can have on our day-to-day routines. Take my daily stroll through the forest, for instance.

A couple of months ago I finished “Russian Partisans” (with a sub-header reading “WW2 – Limburg”), written by Arthur Wollants and Jos Bouveroux. I take it you can pretty much figure out the main subject by yourself; at first it didn’t come off as particularly enticing or inspired to me, neither. However, it’s a perfect example not to judge a book by its cover – a rather bland affair, in this case – while simultaneously trying to look past the rather stale publishing date (1994).

I’ll immediately concede this book isn’t going to be of too much interest to a great deal of folks, purely due to its focus on “setting” rather than “spectacular action”. In fact, there’s not an awful lot going on for most of the time – some belongings get nicked now and then, there’s the occasional dust-up between the local citizens and the “intruders” from both sides (Germans and Russians) – and yes: there’s some fighting and retribution going on as well (mostly at the end, and mostly involving collaborators). It all feels very down-to-earth, matter-of-fact-like. Surely, the setting for “Russian Partisans” is no Omaha beach or Berlin – it’s somewhere in between (but only location-wise): the Belgian province of Limburg.

I’ve always limped behind in terms of knowledge on World War 1 (due to my being Dutch, not Belgian) – so Limburg during that particular War remains something of a mystery to me. Stories about “den droad” (the Limburgish part of “the wire”, an electrified fence placed on the Belgian-Dutch border) have appeared in local newspapers every so often; there’s some dilapidated buildings supposedly part of what was once a WW1- airfield (used by the Germans) and the usual string of monuments with names of the fallen; other than that, it seems as if The Great War went by relatively quietly, in Limburg.

(more…)

Dat Timothy Snyders ‘Bloodlands’ (NL: ‘Bloedlanden’) geen gezellige literatuur is, zou een mens uit zichzelf ook nog wel kunnen bedenken. Dat één en ander echter zelfs een doorgewinterde Interbellist en WO2-kenner als schrijver dezes nog wist te choqueren, dat klinkt al wat minder aannemelijk; maar zulks geschiedde dan toch.

Ziet u, ‘Bloodlands’ is eigenlijk één grote opsomming van ellende – de ergste soort van ellende, zelfs: van bovenaf opgelegde moordpartijen die we ons (gelukkig) nauwelijks nog kunnen voorstellen. Ja: we zijn bekend met de Holocaust, met Auschwitz vooral; en hoewel we ons dan reeds in het midden van het boek bevinden, zal ik hierbij al wat van die duizelingwekkende cijfers op u los laten: zo’n 5.4 miljoen joden werden systematisch afgemaakt, het merendeel daarvan in een tijdsbestek van 3 jaar en een half dozijn aan kampen. Auschwitz leverde ‘slechts’ 1/6 van alle doden op, waarvan de meesten in het vernietigingskamp Birkenau omkwamen. Vergeleken met het oorspronkelijke ‘werkkamp’ Auschwitz, dat 100.000 overlevenden telde, bleef de teller voor doodsfabrieken als Chełmno, Bełżec en Treblinka (II) hangen tussen de 0 en 5 overlevenden. Het tart elk voorstellingsvermogen.

Bovenstaande is een geschiedenis die de meesten onder u wel min of meer kent. Het is het oog van de storm, in de landen die vernietigd zijn door diezelfde orgie van geweld, tegenaan het midden van de 20e eeuw. De Holocaust is het aangezicht van naamloze statistieken waarmee werd aangevangen middels de Oekraïense Holodomor in 1932-33. De statistieken van die doelbewuste uithongering van een complete bevolkingsgroep doen een mens duizelen: om en nabij de 3 miljoen doden, waarvan een groot deel kinderen. We wuiven het weg alsof het niets is, de geschiedenis haalt zoiets in omdat grotere cijfers aanstaande zijn.

(more…)

“Do you need any help with that?”
“What?”
“If you need me to lend a hand…”
“No, don’t be crazy – I’ve done this a million times before.”
“Okay.” I take a sip of 7Up.
“Now where is that adapter?”

It’s kind of awkward, but also rather amusing, this waiting for grandpa to finish setting up his slide projector. And indeed, he’s probably done it dozens of times before; I was probably there before, when he was busy unfolding that weird rolling screen of his. 1987? 1988, perhaps. That was when I was still a young lad with very little interest in static pictures of seemingly random locations, mostly containing a bunch of old people standing in front of even older buildings. And although I loved gramps at the time, the same was true for grandma – probably even more so. After all, she was the one to provide her grandchildren with food, cookies and candy ’round the clock – a big plus on most childrens’ favorite-persons lists.

Twenty years later, it had been about four years since grandma spoiled her grandson for the last time. A few of her last words fell to my ears, meaningless in theory yet entirely unforgettable.
“You be good now, you hear? Yeah, grandma – I’ll try. And I’ll keep an eye out for your best friend.
Because, as we speak, her husband still misses her – even tells us as much, every few months or so.
That’s a big breakthrough to gramps’ standards, who’s never been someone to express his emotions in any other way than through sarcasm and cynicism. Other than that, he tends to keep to himself – lips sealed like an unsuspecting Zealandic mussel, ready for the plucking. We have a lot in common, I’ve begun to realize since grandma passed away.

(more…)

No, I couldn’t think of a more gripping or less longwinded title for this article. Every item gets the headline it deserves, I guess – and this time the cliche proverbial saying ‘it is what it is’ seems quite fitting. To put it more clearly: what you’re looking at is a (somewhat forced) comparison between the geopolitical developments in Europe at the eve of World War II and the current Ukrainian crisis.

It occurred to me yesterday that such parallels were more likely to exist than those between WW1-Germany and current-day Russia, a comparison which heavily littered a recent (and very interesting, thought-provoking) Vox article on the subject of possible Global Escalation in our times. So I got to work and, after a few hours of picking my brain, came up with a mildly-entertaining take on my own hypothesis.

The German component in my favoured equation spans from 1918 up until 1939’ish; the Russian scenario starts somewhere in the mid-90s and theoratically ends in the not-too-distant future. That’s basically 21 years worth of tactical manoeuvres from either side of the equation. Not bad for one long night of brainstorming, is it?

(Although, admittedly, most of the ‘action’ takes place within a timeframe of only a couple of years. But, hey: ‘a 21 year build-up’ has a more dramatic ring to it than ‘a 16 month lead-in’, so let’s just leave it the way it was. This wretched headline can do without such trivial addendums anyway; it’s quite lengthy in and by itself.)
 

• Clickable, all-in-one oversight maps that actually are very likely to confuse the reader:

  Map 1: German geopolitics, 1918-39		Map 2: Russian geopolitics, 1994-2015+

 
A few words on the basic premise, then: I tried to design and describe a chronologically-ordered set of parallels (labeled #1-6 in both maps and text paragraphs); a collection of facts & fables largely based on hindsight, with a little bit of recent experience thrown in for good measure. I’ve always considered myself somewhat of a WW2-buff; and having lived/worked in Russia for a while has given me ample food for thought with regards to the population’s current mindset and its future expectations.

However, nobody’s perfect; and although people regularly call me a ‘nobody’, I’m not claiming to hold the one and only truth on this matter. Obviously some parallels are a bit far-fetched: it’s not easy fitting an unclear present + unreliable future prediction into the simple framework of an established truth that is, say, a well-researched history book on the Rise & Fall of the Third Reich.

I’m aware of the fact that my article covers a delicate subject, which is we I’ve avoided tendentious terminology as much as possible (notice that I haven’t even mentioned ‘Nazi-Germany’ anywhere, for instance). I’m not comparing ideologies here: I’m comparing geopolitical developments & tactics. Just take this article for what it is: an interesting look at some of the more noteworthy parallels between two seemingly disconnected eras and empires.

Undoubtedly the article will be updated every now and then. I welcome your input, feedback and pointless yelling about who’s a Nazi and why exactly. Let’s all just find consolation in the fact that hardly any animals were hurt during the making of this fluff piece, okay? Cool.

(The sequence of events 1 through 6 will now be explained in detail, so please click the ‘(more…)‘ link below if you haven’t done so already).

(more…)

Recentelijk las ik Orlando Figes’ “Natasja’s Dans” (2002), een zeer uitgebreid werk van de auteur die later “Fluisteraars” op zou leveren. Net als de overige werken van Figes, hebben de genoemde boeken vooral betrekking op alles dat met Rusland te maken heeft. Waar “Fluisteraars” een prachtig beeld van de beklemmende Sovjet-maatschappij onder Stalin schetst, daar schildert Figes in “Natasja’s Dans” een voorstelling van de Russische cultuur door de eeuwen heen, van Poesjkin tot Achmatova via Repin, en alles ertussenin.

Beide boeken zijn enorme pillen – ongeveer 750 pagina’s per stuk, noten en bronvermelding nog buiten beschouwing gelaten. Al sinds het leesvirus mij in zijn greep kreeg, nu dik een jaar geleden, heb ik dikke boekwerken nimmer geschuwd. Eén van de eerste boeken die ik van voor naar achter uitlas was “Opkomst” (ook al zo’n 750 pagina’s), het eerste deel van Evans’ “Derde Rijk”-trilogie. Dit soort materie is meestal behoorlijk feitelijk opgesteld qua taalgebruik en visueel-gesproken nauwelijks opgedirkt door foto’s; het gaat dan ook om de inhoud, en niet om de vorm.

Mijn interesse lag oorspronkelijk voornamelijk op het gebied van de Tweede Wereldoorlog – een vreselijk cliché, ik weet het. Natuurlijk kende ik de hoofdlijnen wel, was ik bekend met de belangrijkste slagen, de victories, de tragedie en de ondergang; de stortvloed van documentaires, films en Internetsites is daar credit aan. Toch is er een verschil tussen vluchtig een website doorbladeren of tijdens het kijken naar “Der Üntergang” in een zak chips rammelen enerzijds, en het bewust door- en opnemen van de chronologie van al die gebeurtenissen met behulp van een definitief naslagwerk… zoals dat van Evans, bijvoorbeeld. Overigens moet ik de Delen 2 en 3 nog lezen; destijds had de bibliotheek deze niet tot haar beschikking. Tot mijn vreugde heeft men de ontbrekende delen enkele weken terug in de schappen gezet. Vreugde over 1500 stoffige pagina’s vol tekst, prachtig toch?

(more…)

A small tribute to (one of) the Greatest Finn(s) of all time: C.G. Mannerheim. Did he live in interesting times, I’ll say.

In honour of your father,
the theatre is yours now, Mannerheim.
So tell us – or dictate, rather –
in Swedish tone or through Russian rhyme
of your first fight, not played right;
of your arranged wife,
and this deranged life thereafter.

(more…)

The great thing about learning a language, is experiencing those small steps of success in between more important milestones. One of those baby steps – almost quite literally – is the ability to read (parts of) a book written in a foreign language. It really doesn’t matter what type of book or Internet site you’re using here – it feels great to comprehend entire sentences, to dissect certain grammar parts while hearing yourself recite certain words phonetically.

Personally, once I felt a little bit confident about my Russian reading skills, I tried to deviate from my language course’s textbook by picking up a standard-issue dictionary and a few Russian books, specifically written for children. The limited number of pages, the helpful hints in form of both text and pictures and the simple storyline – all of these helped me to understand and appreciate the language a bit better. Sure, it’s a long way from being able to read Dostojevski’s “The Brothers Karamazov” in its original form, but hey – one step at a time, right?

That’s why I was so pleasantly surprised by the appearance of a few simple poetic verses in an entry-level book; very basic rhyme, but rhyme nonetheless, and as such easier to memorize. Below is the excerpt I’m referring to, encountered in Arkady Gaidar‘s “Chuk and Gek” (Чук и Гек), a children’s book from Soviet Russia (1939).

…Гек видел очень странный сон:

Как будто стал живым вагон.

Как будто слышны голоса
От каждого от колеса.

Бегут вагоны – длинный ряд –
И с паровозом говорят.

Первый: Вперёд, товарищ! Путь далёк

Перед тобой во мраке лёг.

Второй: Светите ярче, фонари,

До самой утренней зари!

Третий: Тогда закончим разговор,

Когда придём Синих гор.

My rather weak translation follows next:
(more…)

Title: “Terug naar Siberië” (Dutch title; translation: “Back to Siberia”)
Author: Martin Heylen
Year: 2008
Publisher: T.T.T.I. BVBA / © Woestijnvis & Martin Heylen
Pages: +/- 350, occasionally decorated with pictures

Why on earth would I choose a relatively obscure book like “Back to Siberia” as the subject of my first book review on Bladsite? Well, because a guy has to practice before running onto the pitch; “War & Peace” seems a little on the heavy side to start off with, don’t you agree?

It’d be unfair to say that’s the only reason, though. I’m going to try and keep book reviews on this site down to a few short paragraphs. Sure, there’ll be more elaborate ones every so often; but, given my haunting memories of overdoing reviews in the past, this is probably a good way of becoming a more to-the-point kind of writer. Or something to that effect.

Secondly, a legible and light-of-tone affair like “Back to Siberia” doesn’t need my hyperboles and delusions of grandeur to describe its contents, or to fill in the blanks (if any) in terms of writing style. The author certainly does have a style to call his own – and luckily, “modesty” is one of his more recognizable virtues. A lot of the story-telling is done through dialogues or unspoken contemplations on behalf of the story-teller.

(more…)

De stad als een metafoor voor het leven: het is een beetje cliché – en met een stad als ‘Leuven’ liggen de stomme woordgrappen daarenboven gevaarlijk vaak voor het oprapen – maar laat ik mijn elitaire masker nu gewoon maar eens afzetten en ook zélf geleuven in hetgeen mijn hart me momenteel ingeeft.

Ja, mijn hart: ik heb het in Leuven teruggevonden, daar waar ik het toch reeds lang verloren had gewaand – en zonder zo’n hart kan men toch moeilijk leven. Vóór Leuven leidde ik ook maar een moeizaam bestaan, eigenlijk – totdat ik in 2010, op stomtoevallige wijze en na jaren van rede- en stedenloosheid, mijzelf verloor in de diepe donkere kijkers van een vreemdsoortig zwart gat op een enorme landkaart. Daar vond ik Rusland, ze sprak me aan; vervolgens begreep ik geen bal van wat ze nou bedoelde en zo verwees ze me naar Leuven, alwaar het redelijk goed Russisch leren is. Ik vond er al snel méér dan aanspraak alleen: ik vond er de meest uitgesproken vriendschappen van mijn leven, zij het met ongehoord jonge jongelingen of met onwaarschijnlijk gelijkwaardige eigenaardigen; en, Godzijdank maar wees vervloekt: ik vond er liefde op het eerste gezicht.

(more…)